Tedavi Direnci ve Prognostik Değer: Monositik Farklılaşma Odakta
HMA+VEN, yaşlı veya uygun olmayan AML hastaları için birinci basamak tedavidir; ancak direnç önemli bir sorundur. TP53, KRAS ve FLT3-ITD gibi mutasyonların ve monositik farklılaşmanın dirençle ilişkisi bilinse de, bu özelliklerin bağımsız prognostik etkisi net değildi.
Çalışmanın Özeti
Katılımcılar678 yeni AML hastası
TedaviHMA+VEN
Veri KaynaklarıABD akademik merkezleri, Fransız VENAURA kaydı, Beat AML girişimi
AnalizlerMorfo, çok parametreli MFC, RNA-seq, tek hücre DAb-seq, ex vivo ilaç duyarlılığı
Bulgular
Remisyon ve Sağkalım
- Tam remisyon/CRi: %59 (monositik) vs. %71
- 30 günlük mortalite: %11 ↗ vs. %5,5
- Medyan OS: 7,8 ay (monositik) vs. 13,6 ay
Genetik Mutasyonlar
- NRAS: %24 vs. %14
- KRAS: %13 vs. %5
- PTPN11: %21 vs. %4,3
- TP53 mutasyonu daha az sıklıkta
NPM1 Durumu
- NPM1 mutasyonlu hastalarda: Monositik fenotip prognozu etkilemiyor.
- NPM1 wild-type hastalarda: Monositik fenotip kötü prognoz ile ilişkili.
Uzman Yorumu
Dr. Curtis A. Lachowiez, monositik farklılaşmanın akış sitometrisi ile rutin değerlendirilmesinin risk katmanlamasında yararlı olabileceğini belirtiyor. NPM1 mutasyonunun, venetoklaks duyarlılığını fenotipten bağımsız koruyabildiğini vurguluyor. Tek hücre ve transkriptomik yaklaşımlar, AML’nin genetik/fenotipik heterojenliğini anlamada kritik.
Özet
Ana BulguMonositik AML, özellikle NPM1 wild-type hastalarda HMA+VEN’e daha kötü yanıt ve daha kısa sağkalım ile ilişkilidir.
Genetik EtkileşimNRAS, KRAS, PTPN11 daha sık ve kötü prognozla ilişkili.
Klinik ÖneriMFC ile farklılaşma durumu + genetik profil birlikte değerlendirilerek kişiselleştirilmiş kararlar verilmeli.
